ទេសភាពផ្លូវភ្នំព្រឹក ដូចមណ្ឌលគិរីទី៣
បន្ទាប់ពីបានចូលលេងប្រហែលជាងមួយម៉ោងរួចមកកក៏បន្តដំណើរទៅទៅប៉ោយប៉ែត។ កាត់ប៉ោយប៉ែត អូជ្រៅ ម៉ាឡៃ ប៉ៃលិន សុទ្ធសឹងតែជាតំបន់ព្រំដែនពាណិជ្ជកម្ម ច្រកចេញដ៏សំខាន់ទៅកាន់ប្រទេសថៃ។ ជិវភាពប្រជាពលរដ្ឋមើលទៅក៏ធូរធារ។ ផ្ទះ ឡាន របស់របរប្រើប្រាស់។ មួយតំបន់ដែលជិះឆ្លងកាត់សុទ្ធសឹងតែជាសមរភូមិនក្តៅ និងចុងក្រោយសម្រាប់មេដឹកនាំខ្មែរក្រហម។
តំបន់ទាំងអស់នេះគឺជាតំបន់ដ៏សំខាន់នៃដំណាំឧស្សាហកម្មដូចជាពោត ដំឡូងមី សណ្តែកសៀងជាដើម។ នៅពេលជិះកាត់តំបន់ទាំងនេះក្នុងអំឡុងខែវិច្ឆិការ ក៏ឃើញមានគោយន្តកែឆ្នៃបានដឹកដំឡូងមីចេញពីចំការ។ កន្លែងខ្លះមានពោត។
ទេសភាពនៃតំបន់នេះមានលក្ខណប្លែកម្យ៉ាង។ តំបន់ខ្លះនៅពេលដែលគេប្រមូលផលដំឡូងមី និងសណ្តែករួចនោះ តំបន់នោះហាក់បីដូចទំពែកអីចឹង គឺដូចវាលរហោរស្ថាន រាងដូចទឹករលក ជាមួយនឹងកូនភ្នំមួយដែលមានដើមឈើមួយដើមសោះ។
ប៉ុន្តែនៅពេលជិះចូលដល់តំបន់ព្រំព្រឹក្ស ទេសភាពស្រដៀងនៅមណ្ឌលគិរី ប៉ុន្តែមានលក្ខណៈពិសេសជាងមណ្ឌលគិរីបន្តិច។ គឺតំបន់នៅពេលជិះមើលឃើញភ្នំំមួយពេញដាច់ដោយឡែក និងអមជាមួយផ្លូវកៅស៊ូ និងចំការព័ទ្ធជុំវិញ។
វាប្រៀបបានទៅការរចនានគររូបនីយកម្មបែបបារាំងមួយបែប ដែលគេកសាងរូបសំណាកតំណាងអ្វីមួយដ៏ធំ នឹងជាចំនុចប្រសព្វដែលផ្លូវធំ។ ដូចច្នេះនៅពេលដែលជិះកាន់តែជិត កាន់តែមានអារម្មណ៍អស្ចារ្យ។
កន្លែងខ្លះយើងក៏ជិះពទ្ធភ្នំ ដែលអាចអោយយើងមើលឃើញទេសភាពនៃតំបន់វាលចំការយ៉ាងពេញលេញ និងស្រស់ស្អាត។
ផ្លូវពីសំឡូតទៅប្រម៉ោយស្អាតម៉ូតូបែកកង់
បន្ទាប់ពីជិះកាត់តំបន់ម៉ាឡៃ ប៉ៃលិន ភ្នំព្រឹក សំពៅលូនរួចរក អ្វីដែលពិសេសគឺយើងជិះកាត់ពីសំឡូតនៃខេត្តបាត់ដំបង ទៅកាន់ឃុំប្រម៉ោយ ស្រុកវាលវែង។
ផ្លូវនេះបើទោះជាលំបាកខ្លះ កន្លែងខ្លះកំពុងធ្វើ ប៉ុន្តែទេសភាពតំបន់តាមទៅតំបន់នោះពីជាប្លែកស្អាតអាស្ចារ្យ។ ភាគច្រើននៃកំណាត់ផ្លូវនេះគឺជាផ្លូវក្រាលគ្រួសក្រហម។
ដោយសារតំបន់សំឡូត មិនខុសពីតំបន់ព្រំដែនដែលយើងជិះកាត់កន្លងមកដែរ។ គឺតំបន់ទាំងនេះគឺជាតំបន់ភ្នំ និងមានចម្ការពោត សណ្តែក ដំឡូងមី តាមផ្លូវឥតដាច់។ មួយវិញទៀតនៅពេលដែលយើងជិះកាត់តំបន់នេះ តំបន់ខ្លះ ភ្នំនៅមានដើមឈើដុះក្រាស់នៅនៅឡើយ។ ចំនែកឯកកន្លែងខ្លះក៏មានឆក ដោយដីចំការផ្សេងៗ។ ប៉ុន្តែទេសភាពជួរភ្នំ ចំការ ផ្លូវឡើងចុះៗ បានធ្វើការដំណើរផ្សងព្រេងរបស់យើងកាន់តែមានលក្ខណៈពិសេស និងស្រស់ស្រាយ។
ប៉ុន្តែនៅប្រហែលពាក់គណ្តាលផ្លូវពីសំឡូតទៅប្រម៉ោយ ខ្ញុំបានមានអារម្មណ៍ថាម៉ូតូរបស់ខ្ញុំរាងវេរកង់ក្រោយ។ បន្ទាប់ពិនិត្យហើយគឺឃើញមានមុតលួសយ៉ាងធំ។ អ្វីដែលសំណាងនោះគឺនៅខាងមុខប្រហែលជាងពីរ បីគីឡូរ គឺមានផ្សារតូចមួយ និងមានកន្លែងប៉ះម៉ូតូ។
អ្វីដែលគួរឱ្យបារម្ភនាពេលនោះខ្ញុំមិនមានពោះវៀនស្រគួរ និងប្រដាប់ប្រដារសម្រាប់ប៉ះម៉ូតូទេ។ អ្វីដែលបារម្ភមួយទៀតនោះ គឺខ្លាចជាងអត់គ្រឿងគ្រប់សម្រាប់ប៉ះ។
នៅពេលដល់ផ្សារ(ចាំស្រាវជ្រាវរកឈ្មោះ ដោយសារភ្លេច) មានកន្លែងធ្វើម៉ូតូមួយ ដែលទើបនឹងសង់ និងមានយុវជនម្នាក់រាងស្គម អាយុស្របាល២០ជាង ជាជាងប៉ះ។ កន្លែងធ្វើម៉ូតូរៀបនឹងបិទទ្វារទៅហើយដោយសារតែមេឃរាងល្ងាចហើយ។
ម៉ូតូខ្ញុំប្រហែលជាម៉ូតូចុងក្រោយ និងជាអតិថិជនចុងក្រោយសម្រាប់ថ្ងៃហ្នឹង។ ខ្ញុំក៏សូមអរគុណដ៏ជាងម៉ូតូដែលបានជួយប៉ះបំណះរួចរាល់យ៉ាងស្អាត បើទោះបីនេះជាលើកមួយនៃការប៉ះកង់ម៉ូតូធំក៏ដោយ។
បន្ទាប់ពីប៉ះរួចខ្ញុំក៏បន្តដំណើរទៅរង្វង់មួលដំរី ស្រុកវាលវែងខេត្តពោធិសាត់។
ខ្ញុំបានជិះកាត់ឃុំក្រពើពីរ ដែលធ្លាប់តែលឺឈ្មោះ និងបានជិះកាត់សហគមន៍ភ្នំព័រ។ ផ្លូវពីសំឡូតទៅប្រម៉ោយ យើងអាចមើលឃើញទេសដ៏ប្រណិតនៃភ្នំទំព័រ។ តាមបណ្តោយផ្លូវពេលខ្លះយើងក្មេងៗជិះម៉ូតូបង្ហោះខ្លែងលេង ពេលខ្លះឃើញប្រជាសហគមន៍ជិះគោយន្តប្រហែលត្រលប់ពីធ្វើចម្ការ។
យើងបានទៅដល់រង្វង់មូលដំរី ឃុំប្រម៉ោយ ស្រុកវាលវែង ខេត្តពោធិសាត់ នៅម៉ោងប្រហែល៦ល្ងាចទៅហើយ។ ឆ្លៀតឈប់ថតរូបបន្តិចនៅរង្វង់ដំរី។
ប៉ុន្តែអ្វីដែលគួរឱ្យអបអរសាទរនៅពេលទៅដល់រង្វង់ដំរីនោះ និងអបអរដល់អនាគតគូស្វាមីថ្មី ដែលកំពុងតែថតPre Wedding។
ដំបូងពួកខ្ញុំគិតថាឈប់សម្រាកត្រឹមប្រម៉ោយសិន ដោយនឹកឃើញថាចាំស្អែក ចាំបន្តដំណើរទៅអូសោម កោះកុង។ ប៉ុន្តែខុសពីការរំពឹងទុកទៀត។ យើងក៏សម្រេចទៅចេញទៅអូសោមទាំងយប់។ ផ្លូវនេះគឺជាផ្លូវដែលមិនសូវជាស្រួលប៉ុន្មានទេជាពិសេសនៅពេលមេឃភ្លៀង។
ប្រម៉ោយ អូសោមពិបាកនៅពេលមានមេឃភ្លៀង
ពួកយើងចេញរង្វង់មូលប្រម៉ោយនាម៉ោងប្រមាណ៦.៣០នាទីជាងទៅហើយ ឆ្ពោះទៅកាន់អូសោម។ អូសោមនេះគឺជាតំបន់លាក់ខ្លួនដ៏ស្រស់ស្អាតមួយនៃខេត្តពោធិសាត់។
បើតាមបទពិសោធន៍អ្នកធ្វើដំណើរមុនៗនៅពេលដែលមានមេឃភ្លៀង ផ្លូវនេះគឺវេទនាសម្រាប់ការធ្វើដំណើរមែនទែន និងមិនត្រូវបានណែនាំឲ្យធ្វើដំណើរពេលមានភ្លៀងធ្លាក់ ថ្ងៃលិចទៀត។ស្ថានភាពផ្លូវនាពេលនោះគឺរអិល កន្លែងខ្លះមានជ្រោះ មានដីស្អិតជាប់កង់ ហ្វ្រាំងម៉ូតូ ឫឡាន ជាប់ផុង ដែលត្រូវការមានរថយន្តសណ្តោងនៅតំបន់ជួយ។
នៅពេលដែលខ្ញុំទៅផ្លូវនេះត្រូវបានក្រុមហ៊ុនចិនឈូសឆាយស្រួលច្រើនហើយ។ដោយសារតែផ្លូវនេះកំពុងធ្វើ ដូចនេះតែងតែមានដុំថ្ម កន្លែងខ្លះរអិល កន្លែងខ្លះវៀងចុះតាមអូរដែលមានដុំថ្មរដិបរដុប។ក្នុងរយៈពេលប្រមាណត្រឹមតែ២ទៅបីឆ្នាំទៀតផ្លូវពីប្រមោយទៅអូសោមដែលចំងាយប្រមាណជាង៥០គីឡូម៉ែត្រនេះ នឹងត្រូវបានក្រាលកៅស៊ូយ៉ាងស្អាត។
យើងបានទៅដល់អូសោមម៉ោងប្រមាណ៨.៣០នាទីយប់ ចំថ្ងៃ១៥កើត ខែកក្តិក ជាថ្ងៃនៃព្រះរាជពិធីអុំទូកអកអំបុក និងបណ្តែតប្រទីប ជាខែរងារផង។
ពេលដល់អូសោម យើងបានឆ្លងស្ពានបាឡេដែលឆ្លងកាត់បឹងមាត់ព្រះ។ ទេសភាពពិតជាស្រស់ស្អាតមែនទៀត។
ចំថ្ងៃពេញបូរមី យើងហាក់បីដូចមើលឃើញស្រមោលនៅទីក្រុងដែលស្ថិតនៅភ្នំ និងជួរភ្នំឡើងចុះៗនៅត្រើយម្ខាងនៃស្ពាន និងអមដោយព្រះច័ន្ទពេញ។ ផ្ទៃមេឃពណ៌ខៀ និងឆ្លុះដោយពណ៌ប្រាក់ដ៏ត្រជាក់នៃពន្លឺព្រះច័ន្ទជះមកលើផ្ទៃបឹង។ ទិដ្ឋភាពអស្ចារ្យនេះខ្ញុំមិនមានពាក្យអ្វីយកបរិយាប្រាប់ដើម្បីឲ្យសមស្រប និងទិដ្ឋិភាពជាក់ស្តែងនោះទេ។ ដូចនេះអ្នកគួរតែឆ្លៀតទៅតំបន់លេងកំសាន្តនៅតំបន់ម្តង។
ម៉ោងប្រហែលជាង៩ យើងបានចូលបរិភោគអាហារពេលយប់ដែលមាន ឆាដើមក្រវាញ(ម្ហូបប្រចាំតំបន់ភ្នំក្រវាញ) ដែលមានរស់ជាតិហិរប្រហើរៗដែលសម្រួលដោយពោះវៀន សម្លរម្ជូរគ្រឿងសាច់គោ និងស្រាបៀរកម្ពុជាត្រជាក់ៗម្នាក់ៗ២កំប៉ុង។
បន្ទាប់ពីបាយរួចម៉ោងប្រហែលជិត១០ យើងក៏ទៅកាន់ផ្ទះសំណាក់បែបសហគមន៍នៅទីនោះដើម្បីសម្រាក។
អាកាសធាតុពិតជាត្រជាក់មែននៅតំបន់អូសោមនេះ។
ថ្ងៃចន្ទទី០៨ ខែវិច្ឆិកា ២០២៣ ( ពោធិសាត់ កោះកុង កំពង់សោម កំពង់ស្តឺ ភ្នំពេញ)
កាហ្វេវាលក្រពើ
ភាគច្រើននៃអ្នកធ្វើដំណើរមកវាលវែងសម្រាប់ការកំសាន្តនា គឺឆ្ពោះទៅកាន់កាហ្វេភ្នំ ភ្នំ១៥០០ ហើយមិនសូវមានអ្នកមកកាន់អូសោមឡើយ។
ពួកខ្ញុំបានភ្ញាក់ពីគេងម៉ោង៧ព្រឹក ដោយសារតែអាកាសធាតុត្រជាក់ផងនិងចង់ស្រួតដំណើរមកភ្នំពេញផង។បន្ទាប់ពីរៀបចំអីវែ អីវ៉ាន់រួចមក គឺក៏ឆ្លៀតជិះមកកាន់ស្ពានបាឡេវិញដើម្បីមើលទេសភាពពេលព្រឹកព្រលឹមនៅជុំវិញបឹង។ ខ្ញុំភ្លេចប្រាប់! បឹងមាត់ព្រះនៅអូសោមនេះ គឺជាឋានសួគ៌សម្រាប់អ្នកដែលចូលចិត្តស្ទួច និងបបក់ត្រី។
ដោយសារតែអាកាសធាតុត្រជាក់ខ្លាំង យើងនៅឃើញមានអ័ព្ទអណ្តែតពេញផ្ទៃបឹង។ទឹកសន្សើមនៅទើរពេញស្មៅ។ តំបន់ភ្នំក្រវាញនេះគឺជាជម្រកដ៏ពិសេសនៃសត្វក្រពើភ្នំ(សត្វដែលកម្រ និងជិតផុត ពូជ)។
ពេលជិះកាត់ស្ពានខ្ញុំក៏ចាប់អារម្មណ៍ផ្លាក “កាហ្វេវាលក្រពើ”។
ផ្លូវជិះកាត់ទៅហាងកាហ្វេវាលក្រពើ គឺស្ថិតតាមបណ្តោយផ្លូវទៅកោះកុងដែរ(ផ្លូវរាងស្មុគស្មាញបន្តិច)។ ពួកយើងទៅដល់កាហ្វេវាលក្រពើប្រហែលម៉ោងជាង៨ ព្រឹកបានផឹកកាហ្វេម្នាក់មួយកែវ។ ការៀបចំទីតាំងរបស់កាហ្វេមួយនេះគឺសាមញ្ញបែបតំបន់។ តែរសជាតិកាហ្វេឆ្ងាញ់។
ហេតុអ្វីបានខ្ញុំលើកយកទីតាំងកាហ្វេនេះមកនិយាយ?
នេះគឺបទពិសោធន៍ចៃដន្យដែលខ្ញុំទទួលបាន និងព័ត៌មានមួយសំខាន់ៗមួយចំនួននៃតំបន់នេះតាមរយៈបងប្រុសម្ចាស់ហាងកាហ្វេមួយនេះ។
ដំបូងខ្ញុំចូលផឹកកាហ្វេដូចធម្មតាតាមរបៀបអ្នកធ្វើដំណើរ និងក៏មិនបំនងសាកសួរព័ត៌មានអីច្រើនដែរដោយសារមើលទៅជាហាងកាហ្វេសាមញ្ញ មានអ្នកលក់ធម្មតាម្នាក់។ ប៉ុន្តែចៃដន្យបងប្រុសម្ចាស់ហាងកាហ្វេ និងម្ចាស់រមណីដ្ឋាន កាហ្វេវាលក្រពើ មកដល់អំឡុងពេលដែលខ្ញុំកំពុងផឹកកាហ្វេ។
គាត់បានស្វាគមន៍ខ្ញុំ “hey bro!” របៀបដូចអ្នកស្គាល់ពីមុន។ ប៉ុន្តែពួកយើងមិនដែលមានទំនាក់ទំនងពីមុនទាល់តែសោះ។បន្ទាប់ពីសន្ទនាគ្នាបន្តិចអំពីដំណើររបស់ពួកយើង និងនិយាយអំពីម៉ូតូ(គាត់ជាអ្នកស្រលាញ់ម៉ូតូម្នាក់ដែរ) គាត់បានបង្ហាញពីទីតាំងជម្រកក្រពើភ្នំ វាលស្មៅ វាលស្រល់ ស្ទឹងពពកនិងកន្លែងស្នាកស្នាមនៃបព្វបុរសជនជាតិភាគតិច និងកន្លែងពិសេសជាច្រើនដែលខ្ញុំមិនដែលរំពឹងថាមាននៅទីនោះ។ ដោយសារតែពេលវេលាមិនអំណោយផល យើងក៏ផ្អាកសន្ទនារបស់យើង និងបានផ្លាស់ប្តូរលេខសម្រាប់ការកក់កន្លែងរបស់គាត់ដើម្បីលេងក្រោយនូវទីតាំងដែលគាត់បានបង្ហាញ។
គាត់ក៏បានឲ្យយើងសាកផ្លែ ក្រូចទ្រើង(ផាសិន)ដែលគាត់បានដាំនៅចំការរបស់គាត់តំបន់នោះផងដែរ។ បើនិយាយពីរសជាតិវិញ គឺផ្អែមមុត លាយជូរតិចៗ។ ប៉ុន្តែឆ្ងាញ់ខ្លាំង។
គម្រោងរបស់ខ្ញុំអាចនឹងមកបោះតង់កន្លែងគាត់នាឆ្នាំក្រោយអំលុងខែវិច្ឆិការ – មករា ឆ្នាំក្រោយ។
ដំណាក់អ្នកក្លាហាន កន្លែងសំចតតា៩៧ និងឆាយប្រុយ
ដំណើរមកកាន់ខេត្តកោះកុងក៏បានបន្ត។ គោលបន្ទាប់មុននឹងដល់ខេត្តកោះកុង គឺយើងចូលឆាយ ប្រុយ។
មុនទៅដល់ឆាយប្រុយនេះយើងបានជិះវង្វេងរង្វាន់ពេញហ្នឹង។ ផែនទីលើ Google អត់ដំណើរការ។ ដូចនេះមានតែជិះបណ្តើរប្រើ Google មាត់បណ្តើរដើម្បីសួររកឆាយប្រុយ។
អ្នកស្រុកថាជិះទៅមុខរហូតទៅគឺឃើញផ្ទះមានដើមក្រខុប និងដាច់តែឯង ហើយសរសេផ្លាកថា”ផ្ទះតា៩៧” ផ្លូវចូលទៅឆាយប្រុយ គឺតាមបត់តាមនឹង។ ប៉ុន្តែផ្លូវទៅមុខដែលអ្នកស្រុកប្រាប់នោះគឺមានបត់ឆ្វេង បត់ស្តាំរហូត។ ជិះចុះជិះឡើងបានជួបបងប្រុសម្ចាស់ហាងកាហ្វេវាលក្រពើ។គាត់ក៏បានបង្ហាញផ្លូវរបស់យើង។
យើងក៏បានដល់ ”ផ្ទះតា៩៧” ប្រហែលម៉ោងជិត១១។ ផ្ទះគាត់មានកន្លែងគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ដូចឆាយប្រុយដែរ។ គាត់បានរៀបចំកំប៉ុងមីយ៉ាងច្រើននិងតម្រៀបជារូបប្រាសាទអង្គរវត្ត។កំប៉ុងមីទាំងអស់ហ្នឹងគឺភាគច្រើនរបស់អ្នកដំណើរ ជាពិសេសក្រុមចូលចិត្តផ្សងព្រេងបានឈប់សម្រាក និងបរិភោគក្នុងបរិវេណផ្ទះគាត់។ នៅតាមធ្នើរផ្ទះរបស់គាត់ មានតែមជាច្រើន។ជាទូរទៅនៅពេលក្រុមម៉ូតូឫក្រុមឡានណាមួយដែលដល់កន្លែងគាត់តែងបិតតែមក្រុមរបស់ខ្លួននៅផ្ទះតា៩៧ហើយ។ កម្រមានអ្នកដំណើរណាមួយរំលងផ្ទះគាត់ណាស់។ នៅពេលដែលខ្ញុំទៅដល់ផ្ទះគាត់មានក្រុមម៉ូតូ២ក្រុម រៀបនឹងចាកចេញ និងមាន១ក្រុមទៀតប្រហែល៤ម៉ូតូទើបមកដល់។ គាត់ជាមនុស្សម្នាក់ដែលរួសរាយ។
តា៩៧ គឺជាអតីតកម្មកររបស់ក្រុមហ៊ុនទូរស័ព្ទ០៩៧ដែលមកតម្លើងអង់តែននៅតំបន់នោះកាលពីជាង១០ឆ្នាំមុន។នៅពេលដែលការងារចប់គាត់ក៏សម្រេចមិនចាកចេញទៅណាទៀតទេ។
ឆាយប្រុយនេះគឺជាកន្លែងទឹកធ្លាក់មួយស្អាត និងជាកន្លែងដែលគេធ្លាប់បំផ្ទុះថ្មយកទៅធ្វើផ្លូវ ធ្វើអីផ្សេងៗទៀតនៅតំបន់នោះ។
ឆាយប្រុយនេះមានទឹកធ្លាក់មានទឹកធ្លាក់ដែលមានកំពស់ខ្ពស់ និងចំនាយពេលចុះរាងយូរ និងពិបាកដែរដើម្បីបានមើលឃើញទិដ្ឋិភាពនេះ។ ដោយសារតែមិនសូវមានអ្នកទៅលេង លើកលែងតែអ្នកដំណើរឆ្លងកាត់ឆៀងចូលលេងម្តងៗទើប មិនមានអ្នកណាឆ្កាផ្លូវសម្រាប់ចុះទៅទឹកធ្លាក់នោះ។ មួយវិញនៅជុំវិញមិននរណាក្រៅតែពីតា៩៧នោះទេ។
ត្រលប់មកចូលលេងឆាយប្រុយនោះបន្តិច ពួកយើងក៏ត្រលប់មកវិញបរភោគអាហារថ្ងៃត្រង់ដែលមាននំប័ងដ៏រឹង(សល់ជាង៤ថ្ងៃហើយ) ជាមួយត្រីខកំប៉ុង នៅផ្ទះតា៩៧។ បាយទឹករួចម៉ោងប្រហែលជាង១រសៀលទៅហើយ។ យើងក៏បានធ្វើដំនើរបន្តទៅខេត្តកោះកុង។
តំបន់ព្រៃក្រាស់តាមផ្លូវកោះកុង
តំបន់ជួរភ្នំក្រវាញ រវាងព្រំដែនខេត្តកោះកុងនេះគឺជាតំបន់ចម្រុះនៃធម្មជាតិតែម្តង។តាមខាងផ្លូវអមដោយព្រៃយ៉ាងក្រាស់ ម្តងម្តាលយើងបានជិះកាត់ស្ទឹង។
ទិដ្ឋិភាពនៃព្រៃក្រាស់ទាំងអស់នេះគឺខ្ញុំមិនបានឃើញពីមុនមកទេ។ បើទោះបីជាជិះម៉ូតូមែនតែកន្លែងខ្លះឡើងចំនោត ចោតខ្លាំង និងកន្លែងខ្លះទៀតចុះចំណោតចោតខ្លាំងដូចគ្នា ដែលទាមទាការប្រុងប្រយ័ត្នខ្ពស់ក្នុងការបើកបរ។
អ្វីដែលខ្ញុំមិនដែលធ្លាប់មួយទៀតនោះគឺទំនប់វារីអគ្គីសនីស្ទឹងតាតៃ ចំនួន២ដ៏ធំៗ ដែលសាងសង់ដោយក្រុមហ៊ុនចិន។ដោយសារតែពួកខ្ញុំជិះចំរដូវរំហើយដូចនេះបានបានទំនប់វារីអគ្គីមិនសូវមានទឹក។ ខ្ញុំពិតជាកោតសសើរការសាងទំនប់វារីអគ្គីសនីនេះមែន ប៉ុន្តែក៏ធ្លាប់មានរបាយការណ៍រិះគន់នៃការកាប់បំផ្លាញធម្មជាតិនៃទំនប់វារីអគ្គីសនីនេះផងដែរ។ ប៉ុន្តែនេះហៅថា Trade-off ដរាបយើងបានធ្វើការវាយតម្លៃប៉ះពាល់ដល់បរិស្ថានបានសមស្រប។
ពួកយើងបានជិះកាត់វាលស្រល់ដែលតំបន់នោះមានពយមួយដែលត្រូវបានគេប្រាប់ថាមាននៅសល់ភាជបុរាណ និងមានមើលឃើញពពកបានយ៉ាងស្រស់ស្អាត់។ ប៉ុន្តែខ្ញុំអត់មានពេលគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីឈាងចូលទេ។
នៅពេលជិតដល់ យើងយើងមើលឃើញខេត្តកោះកុង និងសមុទ្រពីលើកំពូលភ្នំ ស្ទឹងដ៏ធំអមព្រៃឈើ ជួរភ្នំក្រវាញដែលធំល្វឹងល្វើយ។ ទាំងអស់នេះខ្ញុំគិតថាវាគឺជាទ្រព្យសម្បត្តិធម្មជាតិដ៏មហាសាល និងជាភព្វសំណាងរបស់យើងដែលមានធនាធានដ៏សម្បូរបែបបែបនេះ។
ខ្ញុំបានទៅដល់ខេត្តកោះកុងម៉ោងជាង៦ល្ងាចហើយ។ ហើយក៏សម្រេចឡើងមកភ្នំពេញវិញទាំងយប់ និងមកដល់ភ្នំពេញវេលាម៉ោង១២ពាក់កណ្តាលអធ្រាត្យ។ នៅពេលចូលដល់រាជធានីភ្នំពេញខ្ញុំមានអារម្មណ៍ខ្លួនឯងដូចស្វាទើបចូលក្រុង និងមើលការរៀបចំសឹងតែមិនចំណាំផ្លូវដោយសារតែផ្លូវត្រូវបានអ៊ុតកៅស៊ូ និងគូសគំនួសចរាចរណ៍យ៉ាងស្អាត ភ្លើងភ្លឺព្រោង។ការរៀបចំទាំងអស់នេះមិនមែនជាការចៃដន្យទេ គឺដើម្បីទទួលគណប្រតិភូអាស៊ានដែលកម្ពុជាធ្វើជាម្ចាស់ផ្ទះ និងជាព្រឹត្តិការណ៍ប្រវតិ្តសាស្ត្ររបស់កម្ពុជា។
និយាយជារួមនៃការធ្វើដំណើររបស់ខ្ញុំប្រមាណជាង២៣០០គីឡូម៉ែត្រនេះ គឺខ្ញុំពិតជាទទួលអារម្មណ៍ប្លែក និងបានមើលទិដ្ឋិភាពផ្សេងគ្នានៃការរស់របស់ប្រជាពលរដ្ឋ តំបន់ធម្មជាតិជាដើម។បទពិសោធន៍នេះ គឺជាបទពិសោធន៍មិនអាចកាត់ថ្លៃបានលើកទី១របស់ខ្ញុំនៃការជិះម៉ូតូផ្សងព្រេងចំងាយឆ្ងាយរបស់ខ្ញុំ។ តំបន់ដែលបានដក់ជាប់ក្នុងបេះដូងខ្ញុំជាងគេ គឺតំបន់អូសោម ផ្លូវទៅកាន់កោះកុងដែលយើងអាចមើលឃើញពីធម្មជាតិសម្បូរបែប និងវិសេសវិសាលសម្រាប់កម្ពុជា។ខ្ញុំសង្ឃឹមសម្បត្តិធម្មជាតិទាំងអស់នោះនឹងនៅស្ថិតស្ថេរជានិរន្តរ៍។
ការធ្វើដំណើរផ្សងព្រេងរបស់ខ្ញុំលើកនេះប្រាកដជាមិនអាចកើតមានបានឡើយប្រសិនបើមិនមាន សុវឌ្ឍនា ដែលជាអ្នកចូលចិត្តជិះផ្សេងព្រេងបែបសូឡូទេនោះ៕
CHIN P. Vion 